Avonturen uit het leven van Regina en Aart, hun reizen, hun hobies / as aventuras da vida de Regina e Aart, suas viagens, seus passatempos
English Villages
Tijdens onze reis naar Schotland en Engeland komen wij op het iedee een “van dag tot dag reisverslag” op de email te zetten. Door onze zoektocht naar “English Villages” een unieke reis. Lees maar waarom.
We kregen allereerst zin om een weekje te gaan “chillen” in een cottage aan een heus Loch in Schotland en werden darbij geholpen door weer zo’n verleidelijke advertentie in de ANWB Kampioen. Het Lake of Menteith, op de grens van Low en Highland ligt op een uurtje of 2 rijden van Edinborough, nadat we de dag ervoor met de ook al weer aanlokkelijke ferry “the Princess”van DFDS vanuit IJmuiden waren geland.
De cottage was perfect, de omgeving ook en tegen Schots gebruik in geen druppie regen een week lang en bijna iedere dag de zon over een prachtig heuvel landschap.
Maar nu komt het. We waren er niet alleen om bij te komen van ons druk “aposentado” bestaan…., we hadden een speciale opdracht.
Nostalgische dorpstafereeltjes
Op ooit door mijn moeder op de rommelmarkt in Engeland op de kop getikte Tablemats, die wij dagelijks thuis gebruiken, pronken typische real English Villages, ouderwets aandoende dorps tafereeltjes van elk voor zich juweeltjes van engelse nostalgie. En bijna iedere dag zeggen wij tegen elkaar: “daar moeten we ooit eens naar toe”, en dan daar een foto nemen van exact hetzelfde tafereeltje, 200 jaar later.
Geinteresseerd in onze speurtocht? En of we al die 5 dorpjes gaan vinden? En dan ook nog precies de plek waar de schilder zijn schildersezel heeft neergezet? Lees dan gauw verder.
1. De geheimen van Troutbeck
Dan nu de eerste beproeving. We zijn op zoek naar Troutbeck in Westmoreland. Kan met een beetje Googelen toch geen probleem zijn? Viel al meteen tegen. De county Westmoreland is in geen velden of wegen te zien op Google. Later bleek dat er een samenvoeging en herverdeling is geweest. Het lijkt erop dat we in het Lake District moeten zijn. Dat zullen we dan maar geloven. Op Booking.com komen we geen B&B tegen in Troutbeck, maar dichtbij ziet Windermere er ook aantrekkelijk uit. Een uurtje of 3 rijden vanaf “onze” cottage aan het Lake of Menteith.
Dit keer toch eindelijk de “beloofde” regen. Maar op de voortreffelijke engelse “Dual Carriage Motorways” geen enkel probleem, mits je aan de goede kant blijft rijden.....
Op ongeveer 50 km van Windermerebesluiten we van de grote weg af te gaan. Bijna spijt van gekregen. Niet vanwege de adembenemende uitzichten op de bergen en de prachtige meren en de pitoreske dorpjes in het Lake District. Wel een beetje vanwege de duizend bochten op te smalle weggetjes waar je altijd op het verkeerde moment een te brede Jaguar of Range Rover tegenkomt.
Gelukkig die avond nog op tijd onze typisch engelse B&B gevonden. Een beperkte kroegentocht bracht ons vervolgens in contact met een aardig engels/iers echtpaar waarmee we samen op het grote scherm naar de voetbalwedstrijd Arsenal tegen Manchester United keken (ja, met onze eigen Louis van Gaal als alom gewaardeerde coach).
Waar Sarah in het hotel ons al op voorbereide, het dorpsgezicht op de tablemat zou niet makkelijk te vinden zijn. We hebben er de volgende morgen inderdaad uren naar moeten zoeken. Landschap ongeveer zoals op het schilderij, huisjes stuk voor stuk juweeltjes, maar…..het exacte dorpsgezicht niet gevonden.
Troutbeck is hier een bezienswaardigheid, veel sportieve engelsen voor een wandeling in de bergen met daarna een stew in de Mortal Man Inn. Op internet kun je hele verhalen vinden van de Troutbeck Village Association, met veel aandacht voor cultuur en overlevering.
We zullen als we weer thuis zijn nog contact met Mr. Geoff Brown proberen te maken om te weten te komen waarom we de plek van de foto op de placemat niet gevonden hebben.
Maar we verliezen de moed niet, morgen naar Yorkshire, ongeveer 200 km naar het oosten, onder Newcastle. Hopelijk een makkelijker opdracht.
2. Bingo in Great Ayrton
Vandaag loopt alles op rolletjes. Op deze tablemat prijkt al jaren Great Ayton, met een prachtige rivier, mooie huizen, een kerk op de achtergrond. Het is één van mijn favouriten en ik wil het niet missen. Is het omrijden met zo’n 200 km best waard. En wederom met prachtig weer. Wel wat kouder, door het naderende koudefront dat ondertussen een groot deel van de USA onder sneeuw bedolven heeft, maar dat hebben we er voor over.
Bij het naderen van het plaatsje gaat ons hart sneller kloppen. De omgeving, Redcar and Cleveland, is weliswaar niet super mooi, maar de bergen in de verte, de Cleveland Hills zien er uitnodigend uit.
En dan staan we plotseling oog in oog met het bruggetje op het schilderij. Wat een opluchting! We zetten de auto neer en gaan te voet verder. En al gauw bevinden we ons op exact dezelde plek waar zo’n 200 jaar geleden de schilder zijn schilderij heeft gemaakt. Bijna alles is nog precies hetzelfde. Typisch Engels....Alleen jammer van de asfalt weg.
Nog een pluspunt, de plaatselijke bakker had de lekkerste scones en expresso tot nu toe!
De schilder heeft wel de vrijheid genomen de kerk wat te verplaatsen, om hem nu op de foto te krijgen moeten we nog even wat alternatieve posities kiezen, maar het blijft een juweeltje!
Morgen naar Welford on Avon, in het Shakespeare Country, we zijn optimistisch, het gaat lukken!
3. Sprookje in Shakespeare country
We zien op deze manier wel alle uithoeken van Engeland. Nu voert de iets meer dan 300 km lange tocht ons naar Warwickshire, niet heel ver van Londen vandaan. We merken nu dat het centrale deel van Engeland veel drukker is dan we tot nu toe gewend waren. Wel allemaal grote weg, maar behoorlijk druk en met veel wegwerkzaamheden.
Nog net voor het donker wordt (om 4 uur ’s middags al!) komen we in het kleine dorp Welford on Avon aan en gaan meteen op zoek naar het tafereeltje.
De kerktoren op de tablemat is ons behulpzaam en na een “rondje om de kerk” staan we oog in oog met het huis met het rieten dak. Zo uit een sprookje! En niks veranderd! Alleen de voordeur is nu wit geverfd. We vinden ook hier de precieze plek waar de schilder heeft gewerkt. Onze speurtocht begint een groot succes te worden.
We gaan overnachten in een B&B in Stratford-upon-Avon, de geboorteplaats van Shakespeare. Over deze beroemde schrijver is vreemd genoeg, naast o.a. zijn vele toneelstukken, weinig bekend. Tijdens de rondrit met de “hop On – Hop Off” bus hoor je regelmatig de woorden “most probably”, en ook bij een foto op Wikipedia staat “believed to be, etc. etc.”. Maar we nemen dat maar voor lief, het is verder een levendig stadje met opnieuw overal aardige mensen (zoals Marc, de B&B host) en een naar engelse begrippen smakelijke hap Pub-food.
William Shakespeares birthplace, Stratford upon Avon
We zijn zeer voldaan, morgen de volgende etappe, naar Woolpit, in Suffolk. Ook al weer zo’n nostalgische prent. En de richting is goed, al weer een beetje dichter bij Dover, waar we overmorgen de ferry terug naar huis moeten halen.
4. Afternoon Tea in Woolpit
We verlaten Startford-upon-Avon via de brug over de Avon (waarover “most probably” indertijd Shakespeare op weg ging naar Londen….)..........
Bridge across river Avon with “Narrow Boat”
.....en gaan door een mistig Northhamtonshire en Camnridgeshire naar Suffolk, waar volgens de veelbelovende prent van het English Village op deze tablemat , ons hopelijk een pleintje met een prachtig prieeltje met een kerk en een mooie lantaarn op de hoek van een huis te wachten staat.
Woolpit
Ervaren als wij ondertussen zijn in het vinden van de “schat”, ook hier zonder al te veel moeite. Het prieeltje blijkt waterpomp te huisvesten. Gelukkig zijn Engelsen behoudzuchtig en staat het er nog steeds. Op de zandweg na en het volk in ouderwets tenue is alles nog grotendeels hetzelfde.
Nadat we wat foto’s genomen hebben blijken we nog tijd over te hebben voor een “afternoon tea”. In de plaatselijke kroeg, rechts op bovenstaande foto, vindt gastheer John het prachtig hoe wij deze speurtocht ondernemen. Hij maakt wel van de gelegenheid gebruik om te klagen over het feit dat de lantaarn aan zijn cafe op een onbewaakt moment werd vervangen door een modernere versie. Hij heeft er nog steeds geen vrede mee.
Het prieeltje, dat rond een waterpomp is gebouwd, is overigens wel aan een opknapbeurt toe, kijk zelf maar:
onder meer afbeeldingen van gedenksteen ter ere van het bezoek van Hare Majesteit Queen Empress Vitoria in 1897
Het is het wel waard, prachtig houtsnijwerk en van vele inscripties voorzien. Is opgericht ter ere van het 50 jarig jubileum van de “Queen – Empress” Victoria, in 1897. Op internet is het hele verhaal te vinden:
http://www.villagepumps.org.uk/woolpit.htm
We zijn opnieuw tevreden, en gaan vol goede moed via de A13 en de M25, midden in rush hour, richting Londen, waar we ditmaal geen B&B maar een hotel geboekt hebben. De mist wordt als maar dikker. We hopen dat we er zonder problemen komen.
5. Wie heeft de boom gekapt in Chilham?
Na een voortrefelijk hotel bij de ingang van het Brands Hatchcircuit (ja, met overal foto’s aan de muren van beroemde coureurs, zoals Graham Hill, Jimmy Clark en John Cooper), vandaag de laatste etappe, naar Chilham, en dan nog maar 50 km naar de ferry in Dover. We hebben toch wel weer zin om thuis te komen.
Zo moeilijk als gisteravond het hotel te vinden was in dichte mist, zo makkelijk vandaag onder een helblauwe hemel het plaatje in Chilham.
En na een klein uurtje tuffen vinden we ons English Village in blakende staat van gezondheid, behalve……de boom. Waar is die gebleven? Alles nog origineel, maar het mooie pleintje met boom in het midden is veranderd in een parkeerplaats.
Foei! Dat lieten we ook merken bij de oude dame die, rechts op de foto, in de pitoreske Gift Shop ons kerstkaarten verkocht. Haar antwoord was duidelijk maar onbevredigend: ondertussen had iedereen een auto en daarom moest er een parkeerplaats komen.
Soms kun je ernaar verlangen om nog in de 19e eeuw te leven.
We moeten daarnaast wel toegeven, het dorp doet er alles aan om de tradities te bewaren, met een heuse Millenium HeritageTrail langs tientalle nog grotendeels oorspronkelijke gebouwen en met een gezellig cafe waar we een High Tea nuttigden.
En men is dankbaar voor wat de doorgaans vermogende achtereenvolgende bewoners van Chilham Castle steeds voor het stadje hebben gedaan.
De “White Horse Inn" vroeger en nu
Tot slot
Het was een bijzondere reis. De tablemats van mijn moeder gaven er een bijzondere dimensie aan.
En nu alleen nog even de “English Channel” oversteken, of heet het van nu af aan weer gewoon “La Manche”?
EINDE
Bedankt voor het meereizen