Avonturen uit het leven van Regina en Aart, hun reizen, hun hobies / as aventuras da vida de Regina e Aart, suas viagens, seus passatempos
Verdwenen dorpen? Geen paniek! Er zijn bij ons weten nooit Engelse dorpen echt verloren gegaan, door aardverschuivingen of vulkaanuitbarstingen. Nee, het zijn gewoon een paar hele mooie dorpjes die wij 2 jaar geleden niet gevonden hebben.
In november 2015 hebben wij een speurtocht ondernomen naar Engeland met als doel het vinden van een 6-tal prachtige dorpstafereeltjes die afgebeeld stonden op placemats die mijn moeder indertijd meebracht na een vakantie in Wales. Wij zijn die placemats na haar overlijden gaan gebruiken en kregen iedere keer dat we ze op tafel hadden steeds meer zin om die plaatjes in werkelijkheid te gaan bezoeken. Zo gezegd zo gedaan, we reden op een regenachtige dag in IJmuiden de DFDS ferry op en kwamen 16 uur later in Engeland aan. Na een weekje in een Schotse Cottage te hebben bijgekomen van de vasteland drukte (....) zijn wij die dorpen gaan opzoeken. En uitgerekend bij de eerste halte is het niet gelukt, het tafereeltje op de placemat was onvindbaar. Zie de pagina "English Villages" in deze blog.
Lees in dit verhaal van onze 2e poging, afgelopen november. Daarbij zijn wij opnieuw ee
Lees in dit verhaal van onze 2e poging, afgelopen november. Daarbij zijn wij opnieuw eerst maar eens een weekje gaan chillen in Schotland, en daarna hadden we meer geluk!
Een aanrader: overtocht met de DFDS vanuit IJmuiden naar Newcastle upon Tyne:
Best een grote ferry, totale capaciteit van ruim 2.200 passagiers (hutten voor 1.600) en bijna 600 auto's of equivalent aan vrachtwagens. Het schip is niet zo piepjong meer, dateert uit 1987 en is zoals zo vaak met schepen al ettelijke keren van eigenaar veranderd, maar heeft onder DFDS vlag regelmatig modernisaties ondergaan, laatstelijk nog begin dit jaar.
Als je er een leuke reis van wilt maken ga dan lekker uit eten, bezoek een van de 4 bars (of allemaal...), pak een flimpje (4 bioscopen), ga daarna naar de nachtclub, of ga gewoon een beetje rondscharrelen (tot op het 11e dek!), ook buiten, tenminste als het weer het toelaat. Wij hebben onszelf dit keer getrakteerd op een luxueus diner in het "Blue Ribban" restaurant, waar we verrast ...
werden door de kennis van franse wijnen van onze Philipijnse ober Henrique. (maar wel nadat we hem eerst hebben moeten corrigeren toen hij beweerde dat Sancerre een wijn uit de Bourgogne is...... )
de cottage Squirrel View bij Newtonmore
Rode Schotse eekhoorntjes in overvloed.
In Schotland hadden we deze keer een cottage geboekt bij "cottages.com" in Newtonmore en die bleek bij aankomst nog mooier te zijn dan in de folder! Uitermate goed ingericht, voor 4 personen, dus voor 2 zeer comfortabel, vrijstaand in een tuin van zeker een hectare! De naam "Squirrel View" was niet onterecht, de hele dag door was het een komen en gaan van eekhoorns, rap de bomen in of elkaar achterna zittend op het grasveld.
Newtonmore bevindt zich aan de rand van het Cairngorm National Park, in de Schotse Hooglanden. Het is een eldorado voor hikers en mountainbikers, echter wat minder in november door het minder betrouwbare weer.
De Wildcat Trail was te modderig en mede door onze wat hardnekkige verkoudheid hebben we dat onderdeel moeten schrappen. Bleef genoeg over, en ook nog tijd om een dik boek te lezen!
Highland Widlife park
Een van de uitstapjes die we gemaakt hebben was naar het Highland Wildlife Park, een wildpark dus waar allerlei gevaarlijke en minder gevaarlijke dieren bijna los rondlopen. In een gedeelte moest je dus in de auto blijven zitten, een ander gedeelte kon je te voet langs afgeschermde bospercelen lopen. De dieren waren wel met zorg uitgekozen om het kille Schotse Hoogland klimaat te overleven, de tijgers waren van het type dat je in Siberië tegenkomt en verder waren er Poolberen (vrouwtje was drachtig, of althans dat dachten ze en ze moest met rust gelaten worden). Al met al een kostelijke ervaring, op enkele kilometers van Kingussie
hongerige Bengaalse tijger
Inverness, hoofdstad van de Highlands
Inverness was een dik uurtje rijden van onze cottage. Het is best een mooi stadje met een prachtige kathedraal langs de mooie snelstromende (laaagtij?) rivier de Ness (ja, die van de Loch Ness, maar ook in Inverness geen monster tegengekomen). Gezellig shoppen en
Bijna schipbreuk......
Helemaal vlekkeloos verliep de oversteek toch niet. Na een goede start merkte ik het motorgeluid ineens sterker worden. Nou staat deze boot erom bekend dat je ontzettend goed kan slapen (bij goed weer). De 4 motoren van elk zo'n 5.000 KW (elk van de 2 variabele spoed schroeven 2 motoren in parallel) hoeven zich niet erg in te spannen om de oversteek van 500 km in een uur of 14 te volbrengen. En eerder dan 's morgens om 9 uur (ships-time, in Engeland is het dan 1 uur vroeger) aankomen heeft toch weinig zin.
Ik had ondertussen op mijn trouwe Garmin GPS al gezien dat de snelheid laag was, we haalden geen 16 knopen (plm 30 km/uur), en dat leek niet
Bijna schipbreuk?
genoeg te zijn om volgens de planning aan te komen. Pas 's morgens tijdens het ontbijt kwam het "hoge woord" er uit, de kapitein melde hoogstpersoonlijk via de intercom dat een van de 4 motoren was uitgevallen. Blijkbaar maakt dat het schip niet minder manoeuvreerbaar want deze bemanning vaart dan toch nog zonder sleepboothulp de bochtige rivier de Tyne op, zij het in op deze dag met een vertraging van 2 uur....
Perth, onze stop onderweg naar de Scottish Highlands.
Great Brittain is eigenlijk een perfect land om te reizen en te overnachten. We kozen Perth als tussenstop op weg naar "onze" cottage in de Highlands, omdat anders de afstand vanuit Newcastle wellicht te groot zou zijn. En dat was goed bekeken, want door de motorstoring van de veerboot gecombineerd met de vroeg invallende avond, hielden we weinig tijd over om nog veel kilometers, sorry mijlen te maken.
lunchen, mooi winkelcentrum met "Praça de Comida" (zie mijn pagina over Porto, dit is een plein met allemaal eettentjes)
Ik was daar een jaar of 25 geleden al eens in Inverness geweest tijdens een rugzaktrekking maar kon me er niks meer ervan herinneren.
Perth
De UK is eigenlijk een perfect land om te reizen mede dankzij het gemak om een B&B te vinden
(uiteraard via onze vaderlandse Booking.com). En ook dit keer weer prima verzorgd. Verbazingwekkend hoe men van iedere B&B weer een klein paradijsje weet te maken, en ook Westview, op loopafstand van het centrum, de mooie rivier met kasteeltje, en een prima Italiaans restaurant paste perfect binnen deze definitie!
Loch Ness
Eerlijkheidshalve, dit komt uit de folder, we zijn er zelf niet geweest, maar is om een idee te geven van de mogelijkheden als iemand ondertussen zin in Schotland heeft gekregen. Vanuit waar wij waren is het een dik uur rijden en natuurlijk doe je dat om vastberaden het monster te gaan zoeken. Ik ben er indertijd tijdens mijn rugzaktocht geweest en heb een "gevaarlijke" boottocht meegemaakt. Er is een visitor centre in Drumnadrochit aan de noordzijde van het Loch, een klein half uurtje vanuit Inverness, dus goed te combineren.
Het monster bestaat echt, dat kun je wel zeggen, want is al heel vaak waargenomen. Men heeft het dan wel over scheppingen van nogal verschillende afmetingen, van 3 tot 5 meter, maar ook tussen 12 en 15 meter
Nessie
(mijn conclusie is zijn dat "Nessie" ondertussen nazaten heeft gekregen). In het Visitor Centre raak je pas echt overtuigd, en als je mentaal geprepareerd wilt zijn kun je eerst eens op Wikilog spieken.
Maar nu het echte werk, op naar het eerste "Lost English Village".
In alle vroegte vertrokken naar het "Lake District", waar zich het mooie dorp "Troutbeck" bevindt. Perfecte uitvalsbasis voor dat prachtige gebied is Windermere, een pitoresk stadje aan het gelijknamige grote meer, en met ruime keuze uit B&B's. Bij Andy en Tracey in het Kenilworth Guesthouse was het goed toeven. We kregen goede tips en gingen op hun advies de volgende dag eerst nog naar het nabijgelegen stadje Ambleside. Daarna strijdvaardig richting Troutbeck. We moesten aldaar het tafereeltje op de hiernaast afgebeelde placemat nu toch eindelijk eens vinden,
Britten zijn niet nieuwsgierig.
Het valt ons iedere keer weer op hoe weinig nieuwsgierig Britten zijn. Misschien valt dat extra op omdat we dat anders gewend zijn in Brazilie, maar ook in Nederland. Over Frankrijk hebben we het maar even niet, geval apart.
Hoezo valt ons dat op? Nou, om te beginnen in de winkels en restaurants, we zien er samen overduidelijk niet als Britten uit en spreken een onbegrijpelijke vreemde taal. Maar nee hoor, nooit door iemand over ondervraagd. We missen dat een beetje, tenslotte leidt nieuwsgierigheid tot soms leuke contacten. Komt het doordat de Britten "polite" zijn? Zoals gezegd, in Nederland is het al beter, vooral in het Amsterdam ("he schat ..")
in Brazilië, en ook in Portugal waar we het voorjaar waren is op dit gebied top!. Nieuwsgierig, communicatief, aardig, spraakzaam, we misten het wel een beetje. En in Frankrijk wacht ons al niet veel beter....We wonen er nu 20 jaar en de bakker waar we iedere dag croissantjes halen wenst on nog steeds een prettige vakantie toe...
De voorbereidingen gaven ons goede hoop. We hadden nl. ondertussen contact gemaakt met de plaatselijke council en een foto van de placemat opgestuurd. En het was Brian die ons kort daarna het goede nieuws bracht. De schilder had zijn kunstwerk gemaakt op luttelie afstand van het Queens Head hotel, aan het einde van het dorp. De afspraak was dat we Brian zouden bellen als we in de buuurt waren. Zou het dan nu eindelijk lukken?
Zoeken naar een speld in een hooiberg.
We begrijpen achteraf niet hoe Brian de plek heeft gevonden. Misschien heeft hij wel dagen rondgelopen en alle plaatselijke bewoners de foto laten zien, alsof het een foto van een vermiste persoon was, of een crimineel. Maar hij had succes. Misschien wel dank zij een halfdronken stamgast in de Queens Head, absoluut geloofwaardig dat die daar zijn, je kunt daar gezellig lang doorzakken aan de bar, maar blijkbaar was deze stamgast niet dronken genoeg om Brian mee te nemen naar een weggetje vlak achter het hotel!
We waren dolgelukkig, één van de laatste stukjes in de legpuzzel. En goed uitgekozen door de kunstschilder: prachtig plaatje. En weer een bewijs van de behoudzuch- tigheid van de UK'ers: aan de huizen was praktisch niks veranderd, zelfs het indertijd witte huis was nog steeds spierwit.
Op weg naar Castle Combe in het zonnige zuiden......
Niet dat we erg te klagen hadden, de standaard hoeveelheid regen was ons tot nu toe bespaard gebleven, maar koud was het wel geweest in Schotland, met zo af en toe een dun laagje sneeuw en ijs op de autoruiten.
Onze bestemming was Castle Combe, naar zeggen het mooiste dorp van Engeland. Leek ons moeilijk want we hadden op onze speurtochten al heel veel mooie dorpjes gezien, zoals bijvoorbeeld in Shakespear Country.
Castle Combe ligt in de Cotswold, niet ver van Bristol. Alleen hadden we geen zin om alleen maar de motorways M4 en M5 te rijden, dus lieten we het over aan de uiterst moderne GPS in onze nieuwe auto. Is ons niet goed bevallen, tientallen kilometers over smalle weggetjes, zo small en met zo weinig uitwijkplaatsen dat je de kans liep kilometers achteruit te moeten rijden bij een tegenligger. Gelukkig bleef dat ons bespaard.
De placemat toont een plaatje dat niet moeilijk te lokaliseren leek, bruggetje, kerkje, oude karakteristieke huisjes. Bovendien komen we het plaatje regelmatig tegen op de toeristische sites over deze regio.
Castle Combe (ja, dat is de beroemde brug!)
Ons hotel (achter het monument)
De White Hart Inn
We hadden een hotel besproken middenin het dorp, "Castle Inn", zelfs te zien op de placemat! Nou, beter beantwoorden aan het doel van onze reis lijkt onmogelijk. Het hotel is gevestigd in een 12e eeuws huis en dat hebben we aan den lijve ondervonden. Geen vloer recht, balken waaraan je, vooral 's nachts bij het plasje doen in het donker, je hoofd stoot, en zo gehorig dat je in dat heerlijke slaapje dat daar dan toch desondanks op volgt een kwartier daarna weer wakker wordt door de bovenbuurman die aan het zelfde toe is. De andere avond moesten wij opbellen naar een landelijk telefoonnummer (er was in het hele hotel geen personeelslid meer te vinden) om de muziek in de nabijgelegen ontbijtzaal nog even uit te laten. Ik besef dat dit niet de plaats is om een complete beoordeling te geven over deze accommodatie, dat doen we later op Booking.co, maar over het restaurant met een luidruchtige ober en weinig keuze op de menukaart waren we ook al niet te spreken. De volgende avond dus uitgeweken naar de pub aan de overkant, de White Hart Inn, heerlijke maaltijd bij de open-haard en een zowaar spraakzame eigenaar! Dat ze daar Amstel bier hadden moet ik eigenlijk niet noemen, toont van weinig flexibiliteit, maar het was voor mij toch ook een argument.
Maar, jullie zullen je afvragen, waarom niet eerst verslag uitgebracht over het bruggetje en het kerkje op de Placemat? Nou, dat kwam omdat het al laat was toen we aankwamen (door die smalle weggetjes) en er in Castle Combe in al die eeuwen nooit aan straatverlichting is gedacht. We hadden overigens het idee dat het tafereeltje de volgende morgen snel gevonden zou worden.
Maar nu iets zeer positiefs over de Britten.
Het zijn uitstekende autorijders! Gedisciplineerd en beheerst. We hebben na 2.000 km geen wegpiraten of snelheidsmaniakken gezien. Natuurlijk mag je niet generalisren, maar als ik vergelijk met Nederland dan schaam ik me voor mijn nationaliteit. Het hufterige gedrag neemt met de dag toe, men rijdt binnen de maximale snelheid uitsluitend als er radar in de buurt is, rechts inhalen zonder dat er sprake is van files, voorrang nemen in plaats van krijgen, etc.
Het valt me op dat in de UK weinig maximale snelheidsborden staan. Er zijn in hoofdzaak 3 gevallen, op de snelweg 70 mph, nationale weg 60 en bebouwde kom 30. Bij een bocht in een eenbaansweg wordt van de bestuurder verwacht dat hij snelheid aanpast, geen woud van borden. Op de snelweg idem dito, hoogstens een bord met "Slow Down".
In Nederland staat het veel te vol met borden, je verliest je aandacht voor je voorligger als je op de kilometer paaltjes zoekt naar dat plakplaatje met de maximale snelheid. Britten zijn gewend veilig bochten te nemen, hebben daar geen gepamper van de wetgever voor nodig.
ik kan dit soms niet volgen
Komen er daarom misschien van oudsher meer professionele coureurs en snelle sportwagens uit de UK?
Neem zelf je Nesspresso apparaat mee.
Koffie is om te huilen in de UK, althans in doorsnee cafe's en restaurants en langs de grote weg. Het blijkt "Costa" te zijn die de markt in handen heeft, de meeste
tankstations en wegrestaurants hebben een automaat staan van Costa, maar er komen alleen maar gezinsporties uit. Zo ongeveer een pint slappe koffie.
De doorsnee Engelsman houdt
niet van espresso. We hebben het wel gevonden maar we moesten er voor omrijden! Dus, voordat je naar de UK gaat, ofwel eerst googelen waar ze espresso hebben, ofwel je eigen Nesspresso apparaat meenemen (ik wordt niet betaald voor deze reclame, maar ben ben wel een uitgesproken fan van dit concept)
De ellende met de GPS
Ik ben een fanatiek GPS gebruiker, zoals velen van jullie inmiddels weten, vooral tijdens mijn hiking avonturen, maar de GPS in de nieuwe auto besodemietert de zaak.
Nou wil het geval dat we vorig jaar, na een lange staat van dienst onze degelijk auto van duitse makelij hebben ingeruild voor een overigens zeer comfortabele en complete japanner, maar soms hebben we er spijt van. Een belangrijke reden om afscheid te nemen van de auto met de Davidster was ......dat de GPS het soms af liet weten.
Dus waren we blij met zijn opvolger, totdat hij ons allemaal louche weggetjes bleef opsturen. Nou is de
Nou zeg eens eerlijk? Eerlijk gezegd vind ik dat het schilderij mooier was, misschien door wat "schilderlijke" vrijheden? Zo had Brian in Troutbeck het ook al over een "birds eye" positie. Maar dan was dit wellicht meer een "fish eye" ???
We zullen het waarschijnlijk nooit te weten komen. Het kan zelfs zo zijn dat het plaatje een recente geromantiseerde versie is, maar nee, laten we dat maar gauw vergeten, al die moeite voor een vervalsing........
Bristol
Bristol, een belangrijke internationale havenstad aan de monding van de rivier de "Lower Avon". Leuke stad met een bruisend centrum rond een binnenhaven. We hebben er met plezier de rest van de dag rondgekeken, en kwamen aan het eind van de middag volledig in de kerststemming op de kerstmarkt compleet met Gluhwein en kerststollen. Ik weet het, als Nederlander mag je pas na 5 december aan Kerstmis denken, maar nu heb ik toch maar een uitzondering gemaakt
programmering van een GPS ook geen eenvoudige zaak, ga maar eens na, hij moet bij de keuze voor "snelle route" bij ieder alternatief de haalbare snelheid weten. En dat is blijkbaar voor de japanner te veel gevraagd. Hij stuurt ons herhaaldelijk op witte weggetjes niet breder dan de eigen auto en met uitwijkplaatsen gemiddeld om de 2 kilometer.
Ik wordt niet gauw nerveus achter het stuur, maar toen we tussen de M4 en Castle Combe op de terugweg van Bristol, na een bochtig stuk van 10
kilometer over zo ongeveer een karrespoor uitgerekend bij een uitwijkplaats een melkwagen in het donker
tegenkwamen heb ik toch even opgelucht ademgehaald.
Voldaan huiswaarts
We moeten in het vervolg een ander motief vinden om naar de UK te gaan. Heeft iemand nog placemats met leuke plaatjes? Of een heel ander idee? Of gewoon maar lekker chillen in een cottage, wellicht in het Lake District? Of in Wales?
We gaan erover nadenken, maar voorlopig maar weer de boot is, de ferry van Dover naar Calais en dan nog 2 uurtjes rijden. Ook daar hebben we zin in!